من این سخن نه بگویم که سِّر دل باشد در این سراچه ی ترکیب، خون دل باشد اگر که رفته ام امشب ز دِیر، راه خطا ملامتی نبُود گر مرا

مطرب به راه بادیه ایمان نثار کرد شکر خدا که نوگلِ دستان بهار کرد از سوز سینه ی من و از آه نیم شب سنبل بمرد، شمع شبستان وداع کرد

تا کی بُوَد انتظار، کار من وتو بر گردن روزگار، کار من و تو چون چرخ بچرخید غزالم برمید در گردش دیگرش، زمان من وتو تا چند کنم هنر نمایی

امشب براه کوی رُخَت جان نهاده‌ایم جانی که بود،  بر سر جانان نهاده‌ایم در ره بر آمدیم چو از جای بر شدیم بر خاکِ راه تو پیمان نهاده‌ایم بسکه ملول